Indonesie deel 2 en 3: luiheid, scheepswrakken, kiewen, scooteren, bordeel/bar

Ik ben nogal lui dus ik heb geen blog geschreven over het deel dat we Lombok hebben verlaten en tot Charlotte mij verliet. Charlotte heeft namelijk wel een blog geschreven en aangezien we alles samen hebben gedaan kan je net zo goed haar verhaal lezen. Eerst die van haar lezen en dan kan je mijn laatste week Indonesie lezen.

http://charlie.reislogger.nl/meterslange-mantaroggen-nusa.186086 

Na een wat emotioneel afscheid van Charlotte stond ik er weer alleen voor. Ik bleef nog een nachtje slapen in die villa van die vriend van Charlotte en ging de dag daarna weer naar Kuta, de bus naar Amed gaat hier namelijk om 7 uur ‘s morgens dus ik moest hier wel zijn. 

Duiken! Ik ging naar Amed toe om te duiken, ik had namelijk gehoord over de USAT liberty, een amerikaans cargoship wat gebombardeerd was door de japanners. het schip heeft heel lang op het strand gelegen, maar door de vulkaanuitbarsting of aardbeving, een van de twee is het in het water beland en is het super makkelijk vanaf het strand te bereiken. het diepste punt waar het schip ligt is 29 meter en ondiepste punt 5 meter en het schip is 140 meter lang en helemaal in stukken. de eerste duik was dus naar dit schip en omdat het laag seizoen is had ik mijn duikinstructeur voor mijzelf. een ontzettend coole duik, ook omdat ik weer een beetje kan oefenen met mijn buoyouncy. heel veel vissen natuurlijk weer gezien, 2 schildpadden en koraal. daarna naar een andere plek gegaan die The wall wordt genoemd, het is een drop die wel 70 meter diep gaat. natuurlijk zijn wij niet zo diep gegaan! heel veel kleine kreeftjes, beestjes, slakjes en visjes gezien. Ik zou eigenlijk geen nachtduik doen, maar ik hoorde dat het zo cool is om een nachtduik te doen en ik had dat nog nooit gedaan dus waarom ook niet. wel een beetje spannend hoor. we zijn erin gegaan toen het nog licht was, de zon ging al onder dus we hadden nog licht toen we begonnen, maar op een gegeven moment begint het donker te worden en binnen 10 minuten is het echt donkere. gelukkig heb je een zaklamp. zelfs de signalen zijn een beetje anders als je ‘s nachts duikt. we zagen direct al een paar morray eels. het is echt een wereld van verschil om ‘s avonds te duiken. je ziet ze slapen en andere vissen zijn juist wakker en actief. stiekem visjes begluren die slapen. we moesten op een gegeven moment wel stoppen met duiken, niet omdat ik zonder lucht zou komen te zitten, maa de diveshop zou dichtgaan. normaal doen ze nooit zulke lange duiken met iemand die nog maar 20 duiken heeft gedaan, maar ik ben blijkbaar zo zuinig met mijn lucht dat ik veel langer kan. ik heb nu al de bijnaam “Fish” in de diveshop gekregen, volgens hen adem ik namelijk niet en heb ik wellicht kiewen. 

de volgende dag ontzettend moe van al het duiken de vorige dag (bijna 4 uur gedoken), maar ik wilde toch nog van mijn dag genieten. Ik had een scootertje gehuurd en ging zelf naar het waterpaleis, dat zou namelijk makkelijk te vinden zijn. Nou heb ik maar 1 keer eerder op een tweewielig motorvoertuig gezeten en de vorige keer was zo’n 1,5 jaar geleden in Vietnam. Dit verkeer hier is een stukje anders en ik vond het daarom ook best wel spannend. ik reed dus met zo’n 25 km/h door het landschap heen. ik werd natuurlijk ingehaald door alles inclusief 12 jarigen op scooters. Prachtig landschap overigens, rijstvelden om me heen, bergen in de verte en toen ik door de bergen reed had ik een prachtig uitzicht en kon ik de zee zien aan beide kanten van Bali. Met gemak (en wat extra tijd) belandde ik bij het water paleis. even rondgelopen en wat foto’s gemaakt. ik vond het niet heel bijzonder, maar toch leuk om dit even gezien te hebben. vervolgens wilde ik naar een tempel met heel veel traptreden. google maps begeleidde me ernaar toe en de weg ging maar omhoog, heel erg steil dus moest volgas en dan ook nog eens haarspeld bochten doen. nou ik kom boven aan, blijkt dus dat ik de trappen heb overgeslagen en de achterom route heb genomen. ik dacht ook nog dat ik zonder benzine zou komen te zitten want toen ik omhoog reed begon het bezine wijzertje heel rap naar beneden te gaan. daar boven aangekomen heb ik een beetje rondgelopen, maar afgezien van het uitzicht was er weinig aan. ik had wat locals gevraaagd of die enge steile weg de enige weg terug was en dat bleek zo te zijn. ik heb toen gevraagd of iemand me naar beneden wilde rijden. ik heb niet eens afgedingt voor de prijs, heb veel te veel betaald  maar ik had het anders niet overleefd, ik was allang blij dat iemand me naar beneden kon rijden. het was een goed gespendeerde 3 euro. daarna terug gescooterd (dit keer durfde ik wel sneller) en toen weer een nachtduik. Ik had de smaak te pakken gekregen en vond de nachtduik zo vet dat ik het nog een keer wilde doen. Terug naar de Liberty, dit keer niet zo diep overigens. ontzettend coole dingen gezien weer. 

Na Amed terug naar Kuta gegaan, ik had weinig zin om iets te doen nog dus ben hier een paar daagjes gebleven, een beetje shoppen (mijn schoenen waren gestolen), naast het zwembad gelegen en geslapen (mijn favoriete bezigheid de afgelopen tijd). Ik voel me al een heel stuk beter na al die doktersbezoeken en dutjes, maar nog steeds niet 100%. even rustig aan doen dus. Laatste nachtje wel weer vrij bont gemaakt. Ik zou een rustige avond hebben, maar hoe harder je dat zegt hoe minder dat waar blijkt te zijn. Ik was met iemand een drankje gaan doen in een rustige bar. en hoe langer we in die bar bleven hoe raarder het werd. Eerst werd ons mushroomshakes aangeboden, die zijn illegaal, zoals alle drugs in indonesie. Je kan er lang voor in de bak gaan (of zelfs de doodstraf krijgen). en er kwamen steeds meer opgedofte aziatische vrouwen binnen, die allemaal achterin bleven, we waren dus bij een bordeel aangekomen. niet veel later zijn we maar weg gegaan en het zwembad bij ons ingedoken. ze hebben een bar aan het zwembad dus je hoeft alleen maar naar de bar te zwemmen en dan kan je je drankje krijgen. we hadden de barman Pedro genoemd, dat leek ons een toepasselijke naam. Toen wij zijn echte naam vroegen kregen we te horen dat hij crazy legs heette. ik weet nou niet wat beter is. 

Ik wilde vrijwilligerswerk gaan doen op Java, maar het was een heel gedoe met visa en het zou allemaal weer een boel kosten om mijn visum te verlengen en ik zou een week mijn paspoort kwijt zijn dus ik heb besloten om lekker het vliegtuig te pakken richting thailand en Songkran mee te pakken (een 3 durend waterfestival). Dus het volgende bericht komt vanuit Thailand!

Liefs,