Iran week 3: Rasht en Zarabad

Samen met de Belgen heb ik Necropolis en Persepolis bezocht. Necropolis is een plek waar de koning “begraven” werd. Nou ja begraven, ze werden in de rotsen gelegd. Het zijn enorm hoge, uitgehakte rotsen. Persepolis zijn een aantal wachtruimten en paleizen die zo’n 2500 jaar geleden gebouwd zijn. Inmiddels is er niet veel meer over dan een aantal pilaren. Toch is het in te beelden hoe indrukweekend het toen geweest moest zijn.

Mijn laatste dag in Shiraz heb ik doorgebracht met een Amsterdammer op de bazaar om souvenirs te kopen. De volgende dag had ik een lange reis voor de boeg; van de droge hitte in het zuiden naar het klamme noorden. Ondanks dat ik vloog, kostte het me 12 uur om op de plaats van bestemming te komen. Ik had nog helemaal niets geboekt en onderweg kwam ik via Facebook in contact met Rola die in Rasht woont. Hier werd ik onthaald met thee en eten. Rola had zijn vriend Morteza op bezoek en na het ontbijt zijn we naar het Rudkhan-kasteel gegaan. Het landschap ziet er hier heel anders uit. Geen zanderige woestijnstadjes meer, maar groene bergen. Onderweg naar het kasteel reden we de bergen tegemoet. Daar aangekomen moesten we nog een hike omhoog doen van 3 kwartier. Dit klinkt niet lang, maar geloof me dat het zwaar is. De weg gaat alleen maar omhoog, de luchtvochtigheid is hier hoog en het is er warm. Het feit dat ik in een lange broek, jurk, vest en hoofddoek aan heb helpt natuurlijk niet mee. Die laatste twee kledingstukken heb ik trouwens uitgetrokken, het was me te warm (dit mag natuurlijk niet he, foei!). In het kasteel moest ik deze natuurlijk wel weer aandoen. Het kasteel ligt dus ergens tussen de bergen in en heeft zijn beste zijd wel gehad. Desalniettemin was de klim de moeite waard. Na het kasteel zijn we naar Masoleh gereden, een prachtig oud dorpje gebouwd tegen een berg. Het is hier zo stijl dat het dak van het ene huis, de tuin voor het huis erboven is. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op een aantal bergen, en wat een rust hier!

Morteza had ons de avond ervoor al verlaten dus samen met Rola ben ik naar het strand gegaan aan de Kaspische zee. Wat een depressieve bende is het hier zeg. Er zijn een aantal winkelcentra gebouwd aan het strand, maar deze lijken niet van deze eeuw te zijn. Daarachter ligt het strand. Er was een mogelijkheid om in een bootje te stappen en een tochtje te maken, dat noemen ze hier entertainment, ik heb hier vriendelijk voor bedankt. ’s Middags ben ik met de bus naar Qazvin gegaan. Hier zou ik Chris ontmoeten (de Duitser die ik al vaker had gezien op deze trip). De taxi chauffeur in Rasht had mij geholpen om een bus ticket te kopen. Na een aantal uur rijden ging ik toch maar eens kijken waar ik was, en bleek ik net voorbij Qazvin te zijn. Met handen en voeten probeerde ik duidelijk te maken dat ik toch echt naar Qazvin wilde en niet tot in Teheran in de bus wilde blijven. Bij een volgende stop kon ik er uit en werd er een taxi geregeld voor me. Deze meneer wilde erg graag weten wat ik in Qazvin wilde gaan doen. Hij sprak geen Engels, maar toch kreeg ik de wind van voren omdat ik nog geen hotel had geboekt. Ik probeerde hem het zwijgen op te leggen door wat fruit aan te bieden, helaas werkte dit averechts en begon hij nog meer in Farsi te praten tegen me. De zoektocht naar een slaapplek ging al even voorspoedig, de eigenaar van een guesthouse was niet zo aardig en schopte me er al binnen enkele minuten uit omdat ik mijn paspoort terug wilde. Gelukkig heb ik iets verderop nog wel een slaapplek weten te bemachtigen.

De volgende dag heb ik mijn reis weer verder opgepakt, naar Zarabad, ergens in de Alamut Valley. Alleen al de rit erheen was prachtig, met bergen die niet zouden misstaan in Nieuw-Zeeland. In Zarabad ben ik samen met Chris gaan hiken op de berg. Het dorpje zelf ligt in een vallei dus je kan een berg kiezen om te beklimmen. Na een paar uur hiken hadden we verschillende bergtoppen bereikt en besloten we om terug te gaan. Het weer begon om te slaan en het duurde niet lang voor de wind hard tekeer ging en een onweersbui begon.
Het dorpje is echt heel erg klein met nog geen 400 inwoners. Het hostel zat vol dus sliepen Chris en ik bij de oom van de hostel eigenaar. Hij had een soort dunne matrasjes op het Perzische tapijt gelegd. Die oom is een lieve oude man die alleen woont. Hij maakte thee voor ons en ondertussen rookte hij zelf vermoedelijk opium in de woonkamer. Gezellig toch.

Mijn 2e nacht in Zarabad heb ik wel in het hostel kunnen slapen. Het hostel wordt gerund door een koppel dat van Teheran hiernaar toe is verhuisd om een hostel te starten. Ze hebben 2 schattige dochtertjes die af en toe langs komen om te spelen. Afgezien van een Frans koppel was het hostel leeg. En wat een gastvrijheid weer in dit hostel. De hoeveelheid kopjes thee was niet bij te houden. Gezien er geen restaurants zijn in het dorpje zijn we aangewezen op de kookkunsten van de hostel eigenaren. We troffen het vandaag met het weer, het was een prachtig blauwe lucht, perfect weer om te gaan hiken. Samen met het Franse koppel ben ik naar het Ovan Lake gewandeld. Dat ligt praktisch naar Zarabad, maar de weg er naar toe maakt een grote omweg door nog een ander klein dorpje heen. Hierdoor doe je er ruim 1,5 uur over. Het meer zelf is niet zo interessant, maar als je de weg verder omhoog volgt krijg je een mooi uitzicht over de vallei.

Heerlijk om de laatste paar dagen in zo’n klein dorpje door te brengen. De steden in Iran zijn groot, druk en hectisch. En het uitstapje naar de Alamut was dan ook een fijne afsluiting van mijn reis. Op deze reis heb ik ontdekt dat de gastvrijheid ongekend is in dit land. De mensen zijn zo lief en praten graag met je, ook al spreken ze geen Engels. Ik heb me nooit onveilig gevoeld in dit land. Een hoofddoek heeft ook zo z’n voordelen, je hoeft je haar nooit te doen, je nek verbrandt niet, niemand ziet het als je het een week niet wast, en als het buiten koud is, blijft je hoofd lekker warm. Handig toch? Maar op het moment dat ik het vliegtuig instapte heb ik mijn hoofddoek direct af gedaan want het blijft een belachelijke regel.

Zoals je hebt kunnen lezen is het een geweldige trip geweest. Zet je oogkleppen eens af en geloof niet alles wat de westerse media je vertellen.

Dit was het dan! Ik heb inmiddels ook de foto's van week 1 en 2 toegevoegd.

Liefs,
Angela