Fiji: Een vakantie in een vakantie, skydiven, onbewoonde eilandjes en haaien

Na 3 maandjes in Australie te zijn geweest moest ik het land uit, ik had namelijk een 3 maanden touristenvisum dus vandaar dat ik er even tussenuit ging naar Fiji! Een vakantie in mijn vakantie. De vlucht van Melbourne duurde maar 5,5 uur, maar het voelde toch een stuk langer omdat ik naast iemand zat die zo dik was dat ze mijn stoel ook gebruikte, geen pretje dus. Toen ik aankwam bij mijn hostel was het nog heel vroeg (ongeveer 7 uur) en ik kreeg van het personeel te horen dat ik móést ontbijten en moest relaxen. Nouja dan doen we dat maar he. Vervolgens op m’n kamertje in slaapgevallen en dus de hele dag verspilt in bed. ’s Avonds bij het restaurant gegeten waar ze een traditionele dans vertoonden en waar ik zelf ook een dansje heb gewaagd. Ik had wat locals ontmoet en die bleven me maar eten aanbieden, nee is iets wat hier niet gewaardeerd wordt. Ondanks dat ik ze net ontmoet had werd ik wel al meteen uitgenodigd voor een feest later in de week, maar ik had ze gezegd dat ik nog niet zo goed wist wat mijn plannen waren van de rest van de week. Na de dansshow was het wel een beetje uitgestorven bij het restaurant dus toen ben ik ook maar naar bed gegaan. Ik had namelijk voor de volgende dag skydiven geboekt. Ik was blijkbaar best wel moe want ik had me enorm verslapen de volgende dag, maar gelukkig was ik nog wel op tijd voor het skydiven, met name door Fiji time, die is anders dan de westerse tijd. Door het verslapen had ik geen tijd om me druk te maken over het feit dat ik een uur later uit een vliegtuig ging springen. Ik kreeg een kort filmpje te zien over wat er ging gebeuren en de do en don’ts. Dit tot hilariteit bij mij, ik moest namelijk een banaan vorm aan gaan nemen. Daarna werd ik in een tuigje gehezen en op naar het vliegveld. Verbazingwekkend genoeg was ik nog best wel rustig en niet zo nerveus als ik verwachtte. Na een kwartiertje konden we het vliegtuigje in en gingen we de lucht in. Echt zo mooi om de vele eilandjes en de riffen van bovenaf te zien. Na het openen van de deur vroeg de instructeur of ik ready was, ik was zo ready als ik maar zijn kan voor het springen uit een vliegtuig. En toen de sprong uit het vliegtuig! 10.000 feet  (dat is iets meer dan 3km) en 30 seconden vrije val voordat de parachute  openklapt. Het enige wat een beetje eng is, is het openen van de deur van het vliegtuig. Dan krijg je plots heel veel wind in je gezicht en het maakt een enorm kabaal. Verder is het eigenlijk niet heel erg eng. Van hoge dingen afspringen vind ik dood eng, maar omdat je zo hoog zit is heel die angst weg. De eerste 30 seconden is een vrije val, dus je gaat ontzettend snel naar beneden (met snelheden tot 190 km/h) en daarna gaat de parachute open. Dat moment kwam voor mij vrij onverwacht dus ik schrok er wel een beetje van. Vervolgens hang je gewoon in je tuigje (wat erg ongemakkelijk voelt) en zweef je door de lucht. We maakten nog een paar bochtjes en dan voel je plots wel g-krachten, maar dat is juist leuk. En uiteindelijk een prachtige landing op onze voeten, dit komt niet altijd voor, vaak landt je op je kont. Volgens de instructeur was ik de kalmste persoon met wie hij ooit had gesprongen, wat hem wel een beetje beangstigde. Ik vond bungeejumpen trouwens vele malen enger, dus als je ooit voor de keuze staat en niet zo’n daredevil bentJ Na de landing kwam er een jongen me tegemoet lopen om me te vragen over me sprong en al snel was ik uitgenodigd om aan zijn tafel te zitten met zijn vrienden en bleef ik de gehele middag daar zitten. Het was zo gezellig dat de jongens me mee vroegen om naar een eilandje te gaan de volgende dag, waarop ik natuurlijk ja zei. Dus snel even een vlucht geboekt. Dat deden we door even de piloot te bellen en die kwam langs bij ons in het restaurant om het te bevestigen. De reden dat de jongens naar dit eiland wilden was omdat ze de familie die daar woont graag nog een keer wilden zien. 3 maanden geleden waren de boys hier voor het laatste geweest. Ze namen deel aan een project en woonden hier ongeveer een jaar. Ze hielpen met de educatie, gaven lessen over hygiëne en legden toiletten aan. Ze hebben in dat jaar een hechte band gekregen met de familie en de andere eilandbewoners.

Dinsdag dus het vliegtuig in, “ingecheckt” op een zeer klein vliegveld. Het is een vliegtuig dat op water landt dus het heeft van die drijvers eronder. Hier geen lange slurf naar het vliegtuig, nee gewoon lekker lopen over het vliegveld en via een klein trappetje het vliegtuig in klimmen. Het bleek een 10 persoonsvliegtuig te zijn en de jongens lieten me voorin zitten naast de piloot. Ontzettend veel knopjes in de cockpit natuurlijk en geen idee wat het allemaal inhoudt. De piloot heeft ook nog eens pedalen bij zijn voeten die hij bestuurde op zijn blote voetjes, we zijn tenslotte in Fiji. Tijdens het vliegen checkte hij ook nog even zijn telefoon, er is toch weinig verkeer in de lucht dus waarom ook niet. Via mijn headset kon ik praten met hem en wat een babbelkous. Hij vertelde me dat deze baan totaal niet als een baan voelde. Hij kreeg natuurlijk een eindbestemming, maar hij koos zelf hoe hij er heen ging. Zo wilde hij even door de volken vliegen dus, hop een wolk in. Soms volgt hij ook mantarays in het water of spot hij meisjes op het strand. Na een half uurtje kwamen we aan op onze bestemming en werden we opgepikt door een bootje met de familie. Ik sliep met de jongens in het huisje waar ze vroeger ook sliepen. De jongens waren ontzettend blij om weer terug te zijn, dit leverde vele verhalen op. De rest van de 2 dagen hebben we niet veel meer gedaan dan spelen met de kids (het zijn er 6, variërend van 4-17 jaar) slapen en eten. Heerlijk lui dus. We hoefden niks te doen voor het eten, het werd gewoon opgediend. De maaltijden bestonden voornamlijk uit verse vis, krab en broodfruit (geen idee wat dat is, maar het groeit daar aan de bomen, en ik vind het lekker. Wel een beetje droog, maar wel lekker). Af en toe stuurden we het meisje van 6 jaar een kokosnotenboom in met een machette om kokosnoten uit de boom te snijden. Vervolgens dronken we dan uit de kokosnoten en aten we het vruchtvlees. Ik moest een beetje denken aan het kinderliedje: op een onbewoond eiland, (Drink met je billen bloot, melk uit een kokosnoot). Alleen in plaats van onbewoond is dit eiland bewoond door zo’n 50 mensen (en ik hield me broek gewoon aan tijdens het drinken). De familie waar we verbleven is best arm. Ze leven voornamelijk van het land en de zee en ze hebben weinig geld. Iedereen loopt dan ook in kleding met meer gaten dan stof. De kids gaan wel naar school op een eilandje verderop. De oudste heeft sinds kort een baan op het eiland, ze bouwen namelijk een resort. De oudste heeft trouwens wel een laptop, smartphone en andere hippe dingen. Hij heeft die gekregen van een van de vrijwilligers die daar werkte. Deze amerikaanse dame was voor zijn charmes gevallen en sindsdien is ze zijn sugarmama geworden en stuurt ze hem cadeaus. Ze hebben een generator voor stroom dus hij kan alles opladen. Omdat ze bijna niets hebben heb ik wat kleding voor ze achtergelaten en wat geld. Ook heb ik de nagels gelakt van de meiden en de nagellak cadeau gedaan omdat ze de kleur zo mooi vonden. De nagellak was binnen een uur al lelijk maar dat mag de pret niet drukken. Na 2 nachtjes geluierd te hebben namen we de boot terug. Ondanks de korting die we kregen van de piloot de heenweg (zo’n 120 euro) was het nog best wel prijzig. Gelukkig kregen we op de boot ook korting omdat de jongens op het eiland gewerkt hadden en zo werd dit tripje weer een stukje goedkoper.

’s Avonds op het vaste land ging ik uit met de jongens en hebben we de piloot op een biertje getrakteerd omdat hij ons korting gaf. Vervolgens nog meer piloten ontmoet en zo kwam het dat ik zaterdag met een van de piloten mee mocht vliegen. Dit keer in een wat kleiner vliegtuigen, maar natuurlijk wel in een watervliegtuig. We gingen nu naar een klein onbewoond eilandje om naar de woorden “will you marry me?” neer te leggen voor een klant. De klant zou met zijn vriendin over het eilandje vliegen en zo haar ten huwelijk vragen. De piloot van dat vliegtuig wist alleen niks af van dit aanzoek en vloog niet over het strand dus het meisje had het niet eens opgemerkt. Al die moeite voor niks, maar wel een gratis rondvlucht.

Zondag had ik plots besloten om naar een ander plaatsje te gaan. Een van de piloten had dit aangeraden. Ik wilde namelijk gaan duiken en hij zei dat ze hier goede sharkdives deden. Dus met een busje vol met locals richting Suva. Ik had afgesproken dat ik voor me hostel gedropt zou worden en had hier zelfs 2 dollar extra voor betaald. Alleen de buschauffeur stopte niet bij mijn hostel en ik moest hem er zelfs op wijzen dat ik er uit wilde. Dit tot woede van de chauffeur. Het bleek een mega relaxed resort te zijn aan het strand en natuurlijk met een zwembad. Tot mijn grote verbazing kwam ik Ian en Nathan tegen (de jongens met wie ik naar het eiland was gegaan). Die wilden namelijk ook gaan duiken, gezellig dus! De volgende ochtend vroeg eruit om naar een ander resort te gaan en vanuit daar vertrokken we de zee op. Voordat we bij de haaien waren moesten we eerst een uur varen met een klein bootje op erg hoge golven. Dus tegen de tijd dat we aankwam was ik ontzettend misselijk. Omdat de golven zo hoog waren gingen we met z’n alen via een touw naar beneden, wat nog best een opgave was. De zichtbaarheid was maar 5 meter dus niet al te best, maar toen we dieper gingen werd dit wel beter. We gingen zo’n 26 meter diep en daar zaten we dan op een rij achter een touw. Er was een kliko naar beneden gebracht vol met stukken vis. Een van de duikers van het bedrijf voerde daarmee de vissen. Overal waar je keek waren vissen. Heel veel kleine visjes maar ook 2 reusachtige groupers van ongeveer 2 meter lang. Het zijn echt ontzettend grote vissen, maar ze doen niet zo veel, gewoon een beetje rondhangen. Al snel kwamen ook de haaien. Zowel kleine als grote, maar niet de great white. Geen idee welke haaien ik wel gezien heb. De rest van de vissen trekken zich totaal niks aan van de haaien. Het klinkt misschien eng om met haaien te gaan zwemmen maar dat is het niet hoor. Ze zwemmen gewoon rustig aan je voorbij en zien je totaal niet staan. Overigens overlijden meer mensen per jaar door kokosnoten die uit de boom vallen dan door haaienbeten, het is dus gevaarlijker op land in Fiji dan in de zee. Na een dik half uur onder water weer omhoog en daar moesten we 1,5 uur wachten voordat we weer naar beneden mochten, dit vanwege de stikstofwaarden in je bloed. Maarja, die golven he. 2 andere duikers trokken het niet meer en hingen over de reling, die hebben geen 2e duik meer kunnen maken. Ik was natuurlijk ook ontzettend misselijk maar ik wilde die 2e duik wel mee maken. De 2e duik was een klein stukje verderop, maar het principe was hetzelfde.

Op mijn laatste dagje op Fiji heb ik een beetje gewinkelt en lekker lui gedaan. De volgende dag moest ik weer vroeg op om mijn vliegtuig te halen naar Sydney. Ondanks dat ik niet veel heb gedaan de afgelopen 10 dagen heb ik wel een super tijd gehad. De mensen zijn hier zo gastvrij en er heerst hij zo’n fijne sfeer in dit land. Als ik ooit nog een mogelijkheid heb om terug te gaan (oftewel de loterij win) dan ga ik zeker terug!

Ik heb ondertussen een werkvisum aangevraagd voor Australië, waardoor ik een jaar mag blijven en ook mag werken! Dit betekent dus dat jullie me niet eind april 2015 terug gaan zien, wat een rust he.

Kerst en oud en nieuw (2014) ga ik dus in Australië vieren en hier ga ik nog een tijdje verblijven. Het plan is om een campervan te gaan kopen en te gaan reizen. spoiler alert: ik heb al een campervan gekocht, meer komt in mijn volgende blog, wanneer die ook gaat komen.

Liefs

Angela