Australie: Boerderijverhalen

als ik nog een 2e jaar in australie wil blijven moet ik 88 dagen werken op een boerderij. Dit kan vanalles zijn, van koeien melken tot fruit plukken. ik heb geen idee of ik een 2e jaar in australie wil, maar ik kan dit visum tot mijn 31e gebruiken, dus het hoeft nog niet nu. ik hou de optie graag open en ga het dus maar wel doen, je weet nooit wat de toekomst brengt. Ik ben naar Innisfail afgereisd in mijn uppie. Innisfail is een klein dorpje van 8000 personen, omringd door bananenboerderijen. Het is ook een van de natste plekken in Australie, voel ik me toch nog thuis hier. Er valt zo’n 7 meter regen per jaar. Ik leef in een hostel met 79 andere mensen, 8 mensen op 1 kamer, en ik heb natuurlijk het kleinste kamertje van het hostel. Ik was zondag aangekomen en ik begon dinsdag al met werken, dat is supersnel, meestal moet je namelijk een paar weken wachten. Ik werk op een kleine bananenfarm samen met 2 andere backpackers en de eigenaar zelf. de eerste dag heeft de boer het me zeer zwaar gemaakt. Normaal doen ze 4 pallets met bananen, vandaag besloot hij dat hij er 6 nodig had. niet een heel erg haalbaar doel met een nieuwe werknemer. Hij vond dat we niet snel genoeg werkten die dag dus hij was zeer chagrijnig naar ons. Zijn humeur kan soms zomaar omslaan dus je hebt geen idee waar je mee werkt. Hij liet ook een paar keer horen dat hij me gaat ontslaan of hij zei dat hij nog niet wist of hij laat blijven werken daar. Schijnbaar doet hij dat met iedereen om je uit te testen en je harder te laten werken. Hij laat ook graag weten dat hij de baas is, soms zegtie: je moet dit doen, want ik ben de baas hier. Leuke hierarchie hier. de volgende dag was hij wat aardiger overigens.
Het werk is zowel fysiek als mentaal zwaar. Het is zeer geestdodend, pak de banaan, leg hem op het draaiwiel, en dat 10 uur per dag. en je moet ook nog een zeer snel werken en continu bukken, dus je rug doet ontzettend veel pijn. Ik heb wel een mazzeltje dat ik op een kleine farm werk, want daardoor hoef ik niet alleen maar het zelfde te doen de hele dag. Ik moet de bananen sorteren, dus van de bak met water op het wiel leggen. De bananen inpakken op een speciale manier natuurlijk en de dozen op een pallet stapelen, wat ontzettend zwaar is. de dozen zijn zo’n 14/14,5 kg en als je die boven je hoofd moet tillen dan is dat best wel zwaar. Ik moet ook de bananen trossen ophangen, en dan de zakken eraf halen. Dit is ook een zeer leuk karweitje. in die zakken zit water en rattenpis. Dus je zit onder met de viezigheid. Oh en er komt ook een soort sap af van de bananen als je ze afsnijdt van de tros. Dat sap is superkleverig, net een soort lijm. en dat blijft overal aan plakken, je handen en je kleding. Om die lijm eraf te halen moet je je handen & armen meerdere keren per dag wassen met diesel, aan het eind van de dag ruik ik dus naar rattenpis en diesel. Geweldig. 

aan het einde van de dag ben je helemaal kapot en dan moet je nog gaan koken in een overvolle keuken (Want die andere 79 mensen willen ook eten) en privacy is iets wat niet echt bestaat. Daarom maken we tentjes om onze stapelbedden heen. In normale hostels zou een laken aan je bed iets heel anders betekenen, hier is het gewoon je eigen "kamertje".
Het komt er dus op neer dat het afzien is. Ik vind het verschrikkelijk & ik tel de dagen af. Ik heb geen idee of ik het ga volhouden, maar ik heb tegen mezelf gezegd dat als ik het 3 maanden volhoud ik naar bali vlieg daarna om daar te gaan duiken. nou maar hopen dat ik het vol hou en niet volledig door draai hier. morgen mijn 3e dag, wish me luck!