Myanmar: Aardbevingen, pagode's, trekking en camera fee.

Daar stond ik dan weer op Schiphol, op weg naar een nieuw avontuur! De vlucht naar Bangkok was minder erg dan ik had verwacht. Ik sliep al voordat we opstegen en dat zonder slaappillen! Op Bangkok zag ik Charlotte weer na 5 maanden. Saampjes gingen we met het vliegtuig naar Mandalay, Myanmar. In Myanmar bleek de birmeese valuta moeilijk te verkijgen, mijn pinpas deed het niet en mijn euro’s wilden ze niet want de briefjes vonden ze lelijk. Gelukkig deed mijn creditcard het wel en trok ik even 100000 flappen uit de automaat, wat een stapel. Het stuur van onze taxi chauffeur zat aan de rechterkant waardoor wij er vanuit gingen dat de mensen hier links rijden, maar niets is minder waar! Ze rijden namelijk gewoon recht, birmese logica denk ik.

De mensen van ons hostel zijn ontzettend lief, toen we aankwamen kregen we meteen watermeloen, een flesje water en een sapje. En als je ze bedankt dan zeggen ze met een zwaar accent: my pleasure, maar dat zeggen ze dan zonder de s uit te spreken, probeer dat maar eens te doen. De eerste dag hebben we niet veel gedaan, de dag was al half voorbij en ik moest ook nog een beetje wennen aan de hitte (zo’n 40 graden). Wel hebben we een betje rondgestruind en bij een restaurantje wat voedsel besteld. Altijd wel weer spannend wat je besteld aangezien ze amper engels spreken.

Dag 2 waren we best laat op, blijkbaar had ik mijn slaap nodig want ik had klokje rond geslapen. Midden in de nacht dacht ik nog dat er een aardbeving was want ik schudde zo in mijn bedje, maar ik dacht: ach ik zit aan de andere kant van de wereld, daar komen aardbevingen voor. Dus ik sliep gewoon verder. De volgende dag bleek dat deze aardbevingen ons nieuwe slaapzaalgenootje was die het stapelbed inkroop. Omdat we veel te laat wakker waren geworden hadden we het ontbijt gemist, maar het personeel wilde best wel een keer een uitzondering maken voor ons. Na het ontbijt gingen we op het heetst van de dag lopend de stad in om wat dingen te bezichtigen. Ik weet niet waarom ik van te voren had gedoucht want binnen no time was ik zo nat van het zweet dat het toch niet meer uitmaakte dat ik had gedoucht. We hebben wat pagode’s bezocht, die zijn allemaal een beetje het zelfde: enorm veel kleurtjes, versieringen, spiegeltjes en buddah’s. En overal moet je je bedekken en je slippers uit doen. In een van de pagode’s ging ik onderuit terwijl ik mijn gloednieuwe camera in mijn handen had. Gelukkig hebben de camera en ik het voorval overleefd. Het werd alleen niet erg gewaardeerd dat ik hardop in de pagode liep te vloeken. ‘s avonds hadden we het hostel personeel gevraagd waar een goed restaurant was waarop hij boobie 9 aanraadde. Daar aangekomen bleek dit restaurant niet zo te heten, maar ve ve 9. Dat birmese engels ook, daar moet je even aan wennen hoor. Dag 3 zijn we met 2 anderen van ons hostel de ancient cities gaan bezoeken. We hadden een taxi afgehuurd voor een hele dag (voor maar 30 dollar!) en konden dus zelf bepalen waar we heen wilden. Dus we hebben nog meer pagode’s bezocht en een monastry (hier wonen monnikken). Verder hebben nog 1,5 uur in een gammel paardenkoetsje gezeten en nog meer pagode’s bezocht. Op elke hoek lijkt wel een pagode te staan hier. Vandaag was er een avondklok ingesteld in Mandaly, dus we moesten voor 9 uur in het hostel zijn, maar dat maakte toch niet veel uit want de volgende dag ging de wekker al vroeg om de bus te pakken naar Bagan. Uiteindelijk ging de wekker niet en werden we door het personeel wakker gemaakt dat we binnen 5 minuten weg moesten. Dus in een zeer rap tempo de tas ingepakt en in pyjama de bus in. Aangekomen in Bagan hadden we een fiets gehuurd om nog meer pagode’s te gaan bezichtigen. In dit gebied staan 4000 pagode’s! Na een paar uur rond rijden heb je eigenlijk genoeg pagode’s in je hele leven gezien en besloten we om de volgende ochtend de bus naar Kalaw te pakken. Deze busreis duurde 9 uur en ging een heel stuk de bergen in. Blijkbaar kan de lokale bevolking niet zo goed tegen busreisjes want er waren heel wat overgevende mensen in de bus. Maar dat mag de pret niet drukken!

In Kalaw zijn we een nachtje verbleven om de volgende ochtend een 2 daagse trekking te beginnen richting het Inlay Lake. Met een klein rugtasje op onze rug gingen we de bergen in, lekker wandelen. Onze gids bleek zeer traag te zijn dus liepen Charlotte en ik continu voorop tot we een splitsing tegen kwamen en moesten wachten op verdere aanwijzingen van onze gids. Onderweg zijn we nog gestopt bij een dorpje waar een oud vrouwtje tassen aan het weven was op een speciale manier. Op dag 2 van onze trekking kwamen we een groep jongens tegen die ook een trekking deden, maar die gingen veel sneller dan onze groep. Dus verlieten we ons groepje en gingen we met hen mee. En dat was me toch een pret met die groep. Die gids was gestoord dus die liep gekke pasjes te maken en idiote dingen te roepen, af en toe sprong hij uit een bosje om je te laten schrikken. En ook de andere mensen in deze groep waren een stuk gezelliger dan onze groep was. Daar gingen we dan hoor, 6 jongens, 2 meiden al zingen de berg af, engelse popliedjes, nederlandse carnavalsliederen, vunzige liedjes, kinderliedjes, alles kwam voorbij. Die arme lokale bevolking. Aangekomen bij het Inlay lake namen we een boot om naar de andere kant van het meer te komen. Dit meer met de bevolking is vrij bijzonder omdat ze midden in het meer drijvende boomgaarden maken. Vraag me niet hoe, maar ze hebben gewoon een soort drijvend akkerland in dat meer. En de mensen op de bootjes varen ook op een hele aparte manier. Ze staan aan het einde van hun boot op 1 been en dan het andere been gebruiken ze om zich met een stok voor te stuwen. Best knap.

Op dit moment bevinden we ons nog steeds bij het Inlay lake. Het plan is om morgenavond een bus te nemen (met wifi!) terug naar Mandalay, omdat we 11 juli onze vlucht naar Bangkok hebben.

Een goede wifi verbinding is hier schaars dus vandaar dat ik ook maar weinig online ben, ik ben jullie dus niet vergeten!

Nog een paar leuke/opmerkelijke dingen:

De lokale bevolking heeft hier vaak rode tanden. Dat komt omdat ze de hele dag op een soort bladeren kauwen. Die bladeren zijn een soort drugs, waardoor ze wakker blijven. Dat spul kauwen ze de hele dag en omdat je het speeksel wat je daarvan krijgt niet kan doorslikken spugen ze dat allemaal op de grond. Dus overal zie je rode vlekken op de grond. Echt mega vies al die rode tanden, en de lucht die van hun afkomt, jukkie!

Mannen dragen vaak een longyi, dat is een rok tot aan de enkels. En het is heel normaal om die rok midden op straat weer even goed om te doen.

Voor alles wordt hier geld gevraagd, om de stad in te gaan, om je schoenen ergens achter te laten bij een pagode, om foto’s te mogen nemen (camera fee).

Nou dat is voor nu wel even genoeg gok ik. Ik weet niet wanneer ik weer schrijf, dat ligt geheel aan de internetcafe’s hier in Azie.