Iran week 2: Woestijn, Yazd en Shiraz

Dit wordt week 2:

Ik was nog steeds met het Belgische koppel en we sliepen in Isfahan bij een Iranier. We besloten om samen met onze host een tripje te maken naar de Varzaneh woestijn. Eerst zijn we met een taxi naar Varzaneh gereden en vanaf hier zijn we een stukje de woestijn in gereden met een quad om de zonsondergang te bekijken.  Super romantisch zo, die zonsondergang, het Belgische koppel en ik. Je voelt je zo klein en niet tussen al die grote zandduinen. Na de zonsondergang werden Francoise en ik zomaar uitgenodigd voor een kleine picknick met een Iraanse familie. Dit aanbod konden we niet weerstaan. Na deze iraanse gastvrijheid zijn we de woestijn ingegaan met een 4x4 wagen. Dat klinkt stoerder dan het was gezien de staat van die auto. We hadden een mooi plekje om te overnachten omgeven door zandduinen. 's avonds hebben we een bbq gehad en natuurlijk geslapen in een tent. Erg gezellig met z'n 5e in 1 tentje. Doordat het bijna volle maan was konden we de sterren minder goed zien dan gehoopt. Het koelde flink af 's nachts en we sliepen daarom ook allemaal met een fles heet water in onze slaapzak. Om 5.30 ging alweer de wekker om de zonsopgang te bekijken. Na een ontbijtje van eieren gemaakt op het kampvuur verlietten we de woestijn alweer. We maakten nog een korte stop bij een pigeon tower. De naam zegt het al: Duiventoren. Hier konden duiven veilig vertoeven en kregen ze te eten van de lokale bevolking. Die bevolking verzamelden dan de poep en gebruikte het voor het land. We werden door onze host afgezet naast de snelweg. Niet om te liften, nee om de bus te pakken. Onze host had even de buschauffeur gebeld en gevraagd om te stopten aan de snelweg, dat kan gewoon in Iran.

De reis ging door naar Yazd, dit is weer een woestijnstad. Hier ontmoette ik een duitser die ik van mijn tripje naar Sofia in 2016 kende. Met hem ben ik de stad gaan verkennen en ’s avonds zijn we samen met de Belgen naar een training Zurkaneh gegaan. Dit is een iraanse sport die ik met geen andere sport kan vergelijken. Het wordt gedaan in een ronde ruimte en de ruimte waar de jongens (vrouwen beoefenen deze sport niet) trainen ligt lager dan het publiek. De jongens moesten de eerst 25 minuten opdrukken. Er was een jongen die best wel fors gebouwd was, maar hij deed gewoon alles mee hoor! En schudden dat het deed, maar dat terzijde. Ze worden aangemoedigd door een trommelaar die alles live trommelt en zingt. Na deze langdurige warmingup gingen ze aan de slag met de knuppels, in elke hand eentje. Hiermee maken ze bewegigen achter hun rug om. Hier een filmpje ter illustratie: https://www.youtube.com/watch?v=7LUwjD2PpCQ

Francoise, Jasper en ik zijn weer de stad gaan verkennen. Ook hier weer moskeeen en oude huizen Ook hebben we de temple of silence bezocht. Dit is een plek waar overleden zoroastiërs worden heen gebracht om overgelaten te worden aan de antuur. Na een maandje worden dan de botten verzameld. Hierna hebben we nog de fire temple bezocht. Hier brandt een vuur dat al eeuwen lang brand, erg spannend. ’s Avonds waren er al festiviteiten aan de gang voor de volgende dag. De 12e imam is dan jarig, dus reden voor een feestje. De straten worden versierd met lichtjes, bloemen en spiegels. Iedereen komt naar buiten en er worden zoete drankjes uitgedeeld. Deze avond werden we meer dan andere dagen op de foto gezet door de locals. Ze blijven ons bijzonder vinden.

De Belgen gingen naar een andere stad en ik bleef achter met Chris. ’s Avonds zijn Chris en ik met een paar locals meegegaan. We gingen eerst naar een park aan de voet van een van de bergen. Ik was helemaal enthousiast over het feit dat de berg een waterval heeft, maar deze bleek nep te zijn. Thuis bij vrienden van onze host kregen we thee met baklava en kon er waterpijp gerookt worden. Vervolgens zijn we naar een ceremonie ter ere van de verjaardag van de imam gegaan. Deze ceremonie werd gehouden in de tuinen van 2 huizen. Mannen en vrouwen moeten natuurlijk gescheiden van elkaar zijn. Bij binnenkomst krijg je een mierzoet drankje, koekjes en een zoet rijstepuddinkje. In het vrouwengedeelte zaten wel 100 vrouwen en kinderen op de grond, hutjemutje op elkaar. Er stond een beamer waar een zingende man te zien is. Die man, die staat gewoon in de tuin ernaast. De kinderen worden hier zoet gehouden met snoep dat wordt rond gestrooid. Aan het einde wordt er een avondmaaltijd uitgedeeld, dit wordt gedaan zodat je zeker weten tot het einde blijft. Wij zijn maar een half uurtje geweest maar de gehele ceremonie duurde 3 uur!

Met de nachtbus zijn Chris en ik naar Shiraz gegaan. We kwamen ’s morgensvroeg aan en zijn eerst naar een holy shrine gegaan. Ik vraag me nog steeds af waarom mensen hier op hun vrije dag om 7 uur ’s morgens heen gaan. Deze plek was echt reusachtig met meerdere gebouwen die versierd waren met spiegelend mozaiek. Hierna zijn we naar de Nasir al Molk moskee gegaan, ook wel de pink mosque genoemd. Deze moskee staat bekend om zijn prachtige lichtinval door het mozaiekglas. Ondanks dat het nog maar 8 uur ’s morgens was, was het dringen voor een mooie foto. Chris verliet me na de moskee en ging naar een andere stad, maar ik werd al direct herenigd met de Belgen. Samen sjokten we door de stad. Het was weekend, dus druk en met zo’n 32 graden terwijl je volledig bedekt bent wil je ook niet sneller lopen.  Sjokkend zijn we naar een van de tuinen gegaan en hebben we het aangrenzende huis bezocht. Op de bazaar heb ik noodle ijs gegeten, blijkbaar iets speciaals uit Shiraz. We smaakt overigens niet naar noodles. ’s Middags werd ik opgehaald door Vahid, een Iraanse jongen uit Shiraz die al 6 jaar in Australie woont. Hij is een vriend van Aryasb, een andere Iraanse jongen die ik ook ken uit mijn tijd in Australie. Vahid had ik in 2016 al kort ontmoet in Brisbane. Hij nam me mee naar een van de bergen die uitkijkt over Shiraz. Ook heeft hij me meegenomen naar een hip restaurant in een van de buitenwijken van Shiraz. Na het avond eten werd ik afgezet bij de moeder van Aryasb. Hier verblijf ik de komende dagen. Zij is een super lieve vrouw die hier nagenoeg in haar eentje woont. Haar kinderen wonen allemaal in Australië en haar man werkt 4 weken en is dan 1 week thuis. Dus ze vond het hartstikke gezellig dat ik langs kom, ook al spreekt zij amper een woord Engels en ik amper een woord Farsi. Dat mag de pret natuurlijk niet drukken. Ik vroeg of ze een kapper wist voor me, en toen bood ze aan mij te knippen. Ze gaf aan dat Aryasb had leren knippen van haar en ik ben ook door hem geknipt. Dus waarom ook niet, wat kan er mis gaan?

De volgende dag heb ik samen met Vahid de tuinen van Shiraz bezocht. Met deze hitte en drukte doe je dat eigenlijk niet voor je lol. ’s Middags werd ik afgeleverd aan zijn neef: Reza, die me vanaf dat moment gaat rondleiden. Vahid vertrok de volgende dag weer terug naar Australië en had nog wat dingen te doen. Het was een druk gevulde dag met de tombe van Hafez, een zeer beroemde dichter in Iran, uitkijkpunten en nog meer tuinen. Ik had van Reza wat woordjes in Farsi geleerd, wat tot gelach leidde toen ik zijn vriend ontmoette. Ondanks dat ik zijn vriend net kende, werd ik wel al uitgenodigd voor het avond eten bij hem en zijn familie thuis.

Binnenkort komt de laatste week. 

Liefs,

Angela